#1 2015-09-14 15:03:38

Imelda Laurel

Użytkownik

Dołączył: 2015-09-13

Liczba postów: 104

Harabowie i Serapelowie

Chociaż istnieją w Kukrii dwie nazwy, to tak naprawdę Harabowie i Serapelowie są jednym ludem, o wspólnych korzeniach, języku i podobnych obyczajach. Pierwotnie określali się nazwą Sangata, co we wspólnym języku oznacza po prostu człowiek. Istnienie Sangatów, bezpośrednich przodków Harabów i Serapelów nie jest zbyt dobrze w historii poświadczone. W źródłach obcych znajdują się co prawda wzmianki o ludach zajmujących górzyste ziemie Kukrii, jakkolwiek pozostawały one poza zainteresowaniem badaczy. Trudna jest również rekonstrukcja obyczajów i wierzeń protoplastów Harabów i Serapelów. Spekuluje się, że wspólna im była wiara w reinkarnację i transmigrację duszy. W tym okresie oddawano również cześć lokalnym bóstwom, najczęściej w formie idoli.

Ważnym wydarzeniem, ulokowanym gdzieś w okolicach VIII wieku, było wystąpienie Buddy, zwanego także Serapem. Podjął się on dzieła zreformowania wierzeń plemiennych, poprzez kodyfikację świętych pism, wygłaszanie nauk oraz usystematyzowanie systemu wierzeń. W szczególności wtedy doszło do odrzucenia idolatrii i skoncentrowania form kultu na praktykach medytacyjnych i ascetycznych. Od imienia Serap pochodzi nazwa Serapel, czyli tych, którzy podążają za jego naukami. Pomimo początkowego sukcesu nowej religii, późniejsza jej ekspansja została zahamowana przez śmierć Buddy. Jednakże pomimo konwersji wyznawcy nowej religii zostali życzliwie przyjęci przez tych, którzy pozostali przy starych wierzeniach.

Kolejnym istotnym momentem w historii naszego ludu jest przybycie chrześcijańskich misjonarzy. Dzięki szczegółowym notatkom prowadzonym przez nich wiemy, że nastąpiło to 12 października 1492 roku. Misjonarze zostali życzliwie przyjęci i założyli pierwszą wspólnotę chrześcijańską na tych ziemiach. Od oryginalnej nazwy harab, co oznacza krzyż, powstał etnonim Harab, który został przyjęty przez chrześcijan tych ziem. Postępy w chrystianizacji były dość szybkie i już w 1517 roku erygowano diecezję w Wolor i rozpoczęto budowę kościoła diecezjalnego.

Szacuje się, że do końca XVIII wieku nastąpiła konwersja wszystkich potomków Sangatów na jedno z dwóch wyznań obecnych na tych ziemiach współcześnie. Ustalone wówczas proporcje ulegały jedynie niewielkim zmianom w ciągu dziejów.

Obecnie szacuje się, że około 60% mieszkańców to Harabowie, a zatem chrześcijanie, 35% to Serapelowie, czyli buddyści oraz 5% stanowią osoby, które nie wyznają żadnej z tych dwóch religii, a najczęściej są religijnie obojętni, bądź niewierzący.

---

(-) babcia Imelda